 Wysłany: Śro 16:27, 30 Sie 2006 Temat postu: |
|
| tytanic
tańczyli sny wachlarze brylantowe tęcze ktoś komuś szeptał w tańcu: tak - na śmierć i życie - wszedł steward rzekł a wszyscy stanęli jak wryci ladies and gentelmen danger Ja też ostatnio wzięłam do ręki jej wiersze. Są po prostu cudne... |
|
| Wysłany: Sob 21:38, 10 Cze 2006 Temat postu: |
|
| Mam mały tomik wierszy Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej.
Chociaż ona pisze przede wszystkim wiersze o tematyce miłosnej i erotyki, dlatego nie zawsze mam nastrój, żeby je czytać i analizować 
Ale ogólnie ją lubię, chociaż nie jest moją ulubioną poetką. |
|
| Wysłany: Nie 19:38, 28 Maj 2006 Temat postu: |
|
| przeczytałam ten wiersz.. ale przeczytam go później jeszcze raz.
Bo teraz jakoś tak.. wypuściłam go drugą stroną. Czyli jak na teraz mnie nie przekonał. |
|
| Wysłany: Nie 18:16, 28 Maj 2006 Temat postu: |
|
Bardzo lubię Pawlikowską-Jasnorzewską, a ten wiersz jet śliczny! Dlatego dziecinny, bo radosny, zabawny i optymistyczny? Niby jakie są kryteria określające "dziecinność" wiersza? Jestem na tak, bardzo mi się podoba;) |
|
| Wysłany: Nie 16:07, 28 Maj 2006 Temat postu: |
|
A mi się nawet podoba  Mimo, że nie przepadam za poezją... hehe |
|
| Wysłany: Nie 16:00, 28 Maj 2006 Temat postu: |
|
| Nie podoba mi się ten wiersz...Jes taki trochę dziecinny Ale jak ty lubsiz to okej |
|
| Wysłany: Nie 14:48, 28 Maj 2006 Temat postu: Maria Pawlikowska-Jasnorzewska |
|
| Co sądzicie o tej poetce? Osobiście przepadam za jej wierszami. Niedawno przeczytałam kilka jej utworów i jestem zachwycona. Stała się moją ulubioną poetką. Oto jeden z moich ulubionych wierszy:
"Ranny ptak" Jakiś ptaszek o świcie oszalał, zwariował, to się porwie z gałęzi, to o ziemię ciśnie, przelatuje z gałęzi na kwitnącą wiśnię, jak mała błyskawica siwa i różowa. Krzycząc, że słońce wschodzi, leci ku kasztanom i terczy słowo "słońce", gwiżdże słowo "wschodzi", kołysze się w gałęziach jak w zielonej łodzi i kłuje ranną ciszę, deszczem haftowaną. Wpatrzony w morelowy wśród obłoków pożar, spada prosto z kasztana w krzak pod moje okno i krzyczy wielkim głosem, z radością okropną, że słońce znowu wschodzi! Że go nikt nie pożarł!!! |
|